HAKKIMDA

1975 yılında İstanbul’da doğdum. Anadolu Üniversitesi Halkla İlişkiler mezunuyum. Evli ve iki çocuk annesiyim.

İşimdeki yolculuğum uzun yıllar çeşitli sektörlerde çalıştıktan sonra en son kendi restoranımın işletmeciliğini yapmakla devam etti. 2015 yılında, çoğu insanın yaşadığı gibi yoğun strese bağlı bir sürecim oldu. 1 ayda 16 kg vermiştim her şeyin mükemmel olmasını istediğim için… Büyük hayallerle, özveriyle ve masrafla açtığım restoranın herkesin istediği kalitede hizmet vermesini istiyordum. (Çoğu insanın hayali de bu değil midir?) Aslında istediklerimi gerçekleştirmiştim ancak bunları yaparken ihmal ettiklerim de vardı. Çocuklarım, eşim, ailem ve tabii hepsinden de öte kendimi unutmuştum. Bütün hayatım sadece iş olmuştu ve ben bunun farkında bile değildim. İnsan bazen kendi farkında olmuyor, bu istemediği için değildir. (Arada kabul edilmese de) Bir sarmalın içinde döner durursunuz ta ki bir yere toslayana kadar… Ve ben de toslamıştım. Restoranı açtıktan 1,5 yıl sonra kalp krizi geçiriyorum sanıp doktora gittim ve doktor bunun kalp rahatsızlığı olmadığını “panik atak” olduğunu söyledi. Bana rahatlatıcı ilaç önerdi. O an kalakalmıştım çünkü bu daha önce bilmediğim, yabancı olduğum bir şeydi. İlk aklıma gelen “Nasıl olur ben bu ilacı nasıl kullanırım?” sorusuydu. Doktorla bununla ilgili konuşurken bana “Merak etme çoğu insan kullanmak zorunda kalabiliyor.” demişti. Haklı olabilirdi ancak bunun başka bir yolu olmalıydı, ama neydi?